Tijdens stressvolle situaties worden er stress-eiwitten aangemaakt die de vochtigheidsgraad van het bindweefsel aantasten waardoor de elasticiteit (de elastine-component van het bindweefsel) vermindert en de vliezen die ook uit bindweefsel bestaan, strakker worden en minder beweeglijk.

Te veel of te langdurige spanning kunnen er voor zorgen dat onze cellen ‘vol’ komen te zitten en wij niet meer goed doorstromen. Daar waar de ‘lading’ van een voorval nog niet verwerkt is ontstaat een spanningsveld of een blokkade.

Een blokkade ontstaat eigenlijk als ‘hulpmiddel’ van ons mechanisme, om er voor te zorgen dat de lading die in die ‘blokkade’ wordt bewaard door zijn gelokaliseerde afkapseling, ons op het moment van het voorval zo min mogelijk belast of in de weg zit.

Deze blokkades helpen ons dus vaak om in moeilijke periodes overeind te blijven.

Ze ‘bewaren’ als het ware de lading van het voorval die op dat moment zelf in één of meer aspecten niet verwerkt kan worden voor ons, omdat er bijvoorbeeld geen tijd of ruimte voor is, we het alleen moeten doen of we nog niet over de benodigde mentale of emotionele ontwikkeling beschikken. Soms zijn we ons daarvan tijdens het doorleven van zo’n situatie van bewust en soms ook niet of maar ten dele.

We kunnen ons allemaal wel inleven wat er met ons gebeurt als er door een onverwachts voorval de schrik bij ons toeslaat. En om een einde aan die gevaarlijke situatie willen maken bijvoorbeeld ongelukkig terecht komen. De fysieke impact zal dan tegelijkertijd ‘verzwaard’ worden door de emotionele spanning (schrik in dit geval) die zich hierbij heeft afgekapseld en die in ons bindweefsel bewaard blijft tot ooit de mogelijkheid van ontspanning en release zich aandient.

Bewuste of onbewuste emotionele ladingen, al of niet samengaand met een stukje fysiek letsel kunnen soms levenslang een onnodige last voor ons zelfherstellend vermogen vormen en ons beletten om ons optimale potentieel te bereiken in zowel fysiek, mentaal of emotioneel opzicht.